Σε υπαίθρια περιοχή του Γαββαθά, που γειτονεύει με τον Πύργο και την Ελιά της Λυγερής βρίσκεται ένα πραγματικό υπαίθριο βυζαντινό μουσείο με πλήθος κιόνων κατακείμενων στη γη ή ισταμένων. Η ύπαρξή τους μαρτυρεί ότι εκεί υπήρχε μεγάλος χριστιανικός ναός, ο οποίος ανήκει στην παλαιοχριστιανική περίοδο. Αιτία της ερήμωσης του Γαββαθά πρέπει να ήταν οι πειρατικές και τουρκικές επιδρομές στο νησί.

Ο μεσαιωνικός βυζαντινός συνοικισμός των Λαψάρνων που εκτείνεται στην περιοχή Ορφίκια και στο ακρωτήριο Τελώνια πρέπει να γνώρισε μεγάλη ακμή και σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε στα ερείπια της αρχαίας Άντισσας.

Παραδοσιακοί Μεζέδες της Λέσβου

Οι Οθωμανοί ονόμαζαν το νησί το «περιβόλι της αυτοκρατορίας» επειδή παρήγαγε τα πάντα. Αυτάρκες, με βαθιά παράδοση στην ομορφιά και την καλή ζωή ανέπτυξε μια λεπτή κουζίνα με πραγματικά ισορροπημένους συνδυασμούς γεύσεων και αρωμάτων.Aκόμα και στο απλό καθημερινό φαγητό θεωρείται αυτονόητο για την νοικοκυρά ότι θα φροντίσει να είναι και η εμφάνιση του φαγητού μια απόλαυση. Κρέας με κυδώνια, αρνάκι γεμιστό, πατατλίδικο, σουτσουκάκια, σουγάνια (κρεμμυδοντολμαδάκια), αμπελόφυλλα γιαλαντζί, ανθίσματα (κολοκυθολούλουδα) γεμισμένα με ρύζι ή τυρί, κολοκυθοκεφτέδες, κρεμμυδόπιττες, γκιουζελμέδες (τυροπιττάκια), σπιτικά ζυμαρικά που ευωδιάζουν, ή από την άλλη γεύσεις που μυρίζουν θάλασσα, φρέσκα ψάρια, χτένια ή πεταλίδες με σπανάκι ή ρίζι, χταπόδι με ελιές, καλαμαράκια γεμιστά πρέπει να έχουν τέλεια γεύση και τέλεια εικόνα.

Υπέροχα είναι και τα γλυκά του νησιού: τα καλύτερα ίσως αμυγδαλωτά της χώρας πλασμένα σε φόρμες που έχουν έρθει από τα αρχαία χρόνια και θυμίζουν άκανθες από κιονόκρανα και περίεργα φυτά, μπακλαβάς με μύγδαλα και λάδι που μοσχομυρίζει μαστίχα, αμπαρόρριζα και ροδόσταμα, μελωμένος μυζηθροχαλβάς. Επειδή οι Μυτιληνιοί είναι καλοφαγάδες, καλό φαγητό μπορεί να βρει κανείς σε πολλά από τα ταβερνάκια αλλά και στα καφενεία του νησιού.

Από τα τοπικά προϊόντα ονομαστό είναι βέβαια το λάδι αλλά και το λαδοτύρι και τα άλλα γαλακτοκομικά, τα κρέατα και τα λουκάνικα, τα αλίπαστα - διάσημες είναι οι σαρδέλες της Καλλονής αλλά όλο το νησί βγάζει νόστιμο ψάρι - και φυσικά το ούζο. Τοπικά προϊόντα διατροφής μπορεί να αγοράσει κανείς σε καταστήματα και συνεταιρισμούς γυναικών.

Η Αρχαία Άντισσα βρίσκετε στο ακρωτήρι του Οβριόκαστρου, καθώς και η τοποθεσία «Καλός Λιμένας» ή «Τσαμούρ λιμάνι», που είναι μια μικρή τουριστική σκάλα με μακρόχρονη ιστορία όπως μαρτυρούν τα ερείπια από την αρχαιότητα. 
Η αρχαία Άντισσα, η αρχαία Κώμη των Αντισσαίων, υπήρξε η μητρόπολη όλης της επικράτειας, μια από τις έξι πόλεις της Λέσβου, χτισμένη στο ακρωτήριο Παλαιόκαστρο. Σήμερα διασώζονται τμήματα του αρχαίου τείχους, που έζωνε την πόλη περιμετρικά του λόφου, ενώ στο κέντρο εικάζεται ότι ήταν χτισμένη η ακρόπολη. Η Αρχαία Άντισσα κατείχε, μαζί με την γειτονική Ερεσό, το δυτικό νησί. Οι δύο πόλεις μαζί ακολουθούσαν σχεδόν πάντοτε τους ελιγμούς της κραταιάς συμμάχου τους, της Μυτιλήνης. Η καταστροφή της πόλης της Αρχαίας Άντισσας χρονολογείται στο 167 π.Χ. από τους Ρωμαίους, οι οποίοι εκδικήθηκαν τους Αντισσαίους γιατί πρόσφεραν καταφύγιο στον εχθρό τους, τον Βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα.

Οβριόκαστρο 

Στην περιοχή αυτή, που φιλοξενούσε μέρος της αρχαίας πόλης, χτίσθηκε μεταγενέστερα, το μεγάλο κάστρο του Οβριόκαστρου. Το κάστρο χτίσθηκε τη Βυζαντινή περίοδο και ενισχύθηκε κατά τους χρόνους των Γατελούζων. Πρόκειται πιθανότατα για το μεγάλο κάστρο των Αγίων Θεοδώρων, που τόσοι και τόσοι περιηγητές το περιέγραψαν με θαυμασμό. Κατά την πτώση του νησιού στα χέρια των Τούρκων, το 1462, οι κάτοικοι των Αγίων Θεοδώρων έφυγαν για την βόρεια Εύβοια. Σήμερα το κάστρο στέκεται ερειπωμένο με τους χονδρούς τοίχους του φτιαγμένους με ντόπια πέτρα και κουρασάνι. Η μεγάλη πύλη του, βρίσκεται στον αυχένα, δίπλα στον δρόμο που περνά τώρα από το μέρος που θα ήταν η Τάφρος, που το χώριζε από τη στεριά.

Φυσικοί Υγροβιότοποι

Υγροβιότοπος ή αλλιώς υγρότοπος είναι κάθε τόπος που καλύπτεται μόνιμα ή εποχικά από ρηχά νερά ή που δεν καλύπτεται ποτέ από νερά αλλά έχει υγρό υπόστρωμα για μεγάλο διάστημα του έτους Υγρότοποι είναι φυσικές ή τεχνητές περιοχές αποτελούμενες από έλη με ποώδη βλάστηση από μη αποκλειστικώς ομβροδίαιτα έλη με τυρφώδες υπόστρωμα, από τυρφώδεις γαίες ή από νερό.

Οι περιοχές αυτές είναι μόνιμα ή προσωρινά κατακλυζόμενες από νερό το οποίο είναι στάσιμο ή τρεχούμενο, γλυκό, υφάλμυρο ή αλμυρό και περιλαμβάνουν επίσης εκείνες τις εκτάσεις που καλύπτονται από θαλασσινό νερό το βάθος του οποίου κατά τη ρηχία δεν υπερβαίνει τα έξι μέτρα.

Ουσιώδη γνωρίσματα της μεταβατικής ζώνης που παρεμβάλλεται μεταξύ των μόνιμα κατακλυσμένων και των καθαρά χερσαίων περιοχών είναι η παρουσία υδροχαρούς βλάστησης και η ύπαρξη υδρομορφικών εδαφών, δηλαδή εδαφών που ανέπτυξαν ειδικά γνωρίσματα ως αποτέλεσμα της υψηλής υπόγειας στάθμης νερού (Ramsar).