Ενώ τον Κάμπο τον είχαμε μάθει σαν πιτσιρίκια, να έχει δύο καφενεία στο κέντρο του, κάποια χρονική στιγμή συνέβη ένα γεγονός που άλλαξε τα πάντα. 

Στο ένα καφενείο άρχισαν να γίνονται κάποια party τα οποία συντέλεσαν στην πορεία το συγκεκριμένο κατάστημα να μετατραπεί σε discotheque. Μια discotheque η οποία για την εποχή της, ήταν από τις πρώτες που έγιναν στην Λέσβο και μάλιστα πολύ καλή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έρχονται στον Κάμπο μέχρι και από την πρωτεύουσα του νησιού, την Μυτιλήνη, για να διασκεδάσουν.

Περάσαμε πολλά βράδια εκεί, σε εποχές βέβαια αθώες, στις οποίες απ' ότι θυμάμαι δεν καπνίζαμε, δεν πίναμε ιδιαίτερα και γενικά φροντίζαμε να διασκεδάζουμε όσο γινόταν περισσότερο. 

 Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ 

Ο πρόεδρος της Άντισσας Κυριάκος Καραμιχαήλ αναφέρεται στα προβλήματα περιοχής με την αποψίλωση των δημοσίων υπηρεσιών αλλά και στις δυνατότητες ανάπτυξης και δημιουργίας θέσεων εργασίας

«Να δημιουργήσουμε προοπτικές παραμονής των νέων στα χωριά μας»

Στην αποψίλωση τεσσάρων σημαντικών υπηρεσιών της Άντισσας οι οποίες εξυπηρετούν τους κατοίκους όλης της ευρύτερης περιοχής, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του στο «Ν» 99 fm και στην εκπομπή «Πρωινοί Διάλογοι», ο πρόεδρος της κοινότητας Κυριάκος Καραμιχαήλ.

Ως έμπειρος αυτοδιοικητικός αφού εκλέγεται σε διάφορες θέσεις στην κοινότητα Άντισσας εδώ και 3 δεκαετίες σχεδόν, σημείωσε μεταξύ άλλων ότι η λειτουργία του Κέντρου Υγείας, του Ταχυδρομείου, του Αστυνομικού Τμήματος και του Κέντρου Εξυπηρέτησης Πολιτών, της περιοχής είναι οριακή.

Στα χρόνια που έζησα στον Κάμπο, αλλά και στον Γαβαθά, οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρχε έντονη αθλητική δραστηριότητα. Πάσης φύσεως! Από στίβο, ποδόσφαιρο και ποδηλασία, μέχρι κολύμπι, σκάψιμο και κυνηγητό διαφόρων ζωντανών οργανισμών. Επειδή όμως ο βασιλιάς των σπορ είναι το ποδόσφαιρο, έχει κάθε δικαίωμα νομίζω, να κυριαρχεί στην μνήμη.

Σαν Έλληνες πάντα βρίσκαμε ένα τρόπο για να χωριστούμε στα δύο. Έτσι όταν ήμουν στον Γαβαθά, παίζαμε ποδόσφαιρο χωρισμένοι σε Άντισσα - Αθήνα, με το να είμαστε από την μία πλευρά τα παιδιά που ζούσαμε τον χειμώνα στο χωριό κι από την άλλη να είναι τα παιδιά που έρχονταν το καλοκαίρι από την πρωτεύουσα για τις διακοπές τους. Όσες φορές κι αν παίξαμε κερδίσαμε, με αποκορύφωμα ένα παιχνίδι που τελείωσε με 36 - 2! Να θυμίσω ότι παίζαμε ποδόσφαιρο κι όχι μπάσκετ. Σημαντική λεπτομέρεια για την έκβαση αυτών των αγώνων, είναι ότι κάποιοι Αθηναίοι που έμεναν αυτή την εποχή στον Γαβαθά και ήταν αρκετά καλοί στο συγκεκριμένο ομαδικό σπορ, εμείς δεν τους δεχόμασταν να συμμετάσχουν σ' αυτό γιατί ο αγώνας θα ήταν ... άνισος.

Στον Κάμπο χωριστήκαμε σε βόρειους και νότιους και παίξαμε κάποια αμφίρροπα παιχνίδια μεταξύ μας, ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι γεωγραφικά οι νότιοι έπρεπε να λέγονται βόρειοι και οι βόρειοι να λέγονται νότιοι και έτσι μετά από αυτή την κρίση ταυτότητας, σταματήσαμε αυτά τα παιχνίδια και χωριζόμασταν στα δύο, με άλλους τρόπους κάθε φορά.

Ένα πρωινό του Αυγούστου, που ήμουν απασχολημένος με διάφορες αγροτικές εργασίες στο περιβόλι μας, κάνει την εμφάνιση του ένας από την παρέα και μου αναγγέλλει ότι έχει έλθει ένα λεωφορείο με εκδρομείς.  Μου λέει ότι είναι στα καφενεία και ρωτούν αν υπάρχουν αντίπαλοι για να παίξουν ποδόσφαιρο μαζί τους.

Εφόσον υπήρχε τόσο σημαντικός λόγος, πήρα ειδική άδεια και τον ακολούθησα, αφού πρώτα φόρεσα την κατάλληλη αθλητική περιβολή και πέδιλο.

Όταν φτάσαμε, είδαμε ότι έχουν μαζευτεί από την παρέα ακόμα τρεις ή τέσσερις. Τα άλλα παιδιά που είχαν έλθει, οι εκδρομείς, δεν θυμάμαι από που ήταν αλλά θυμάμαι ότι ήταν αρκετά μεγαλύτεροι από εμάς στην ηλικία. Εμείς τότε γύρω στα δώδεκα, ίσως και λίγο παραπάνω.

Το παιχνίδι κανονίστηκε σε ένα από τα πολλά γήπεδα - ελαιοκτήματα του Κάμπου, αυτό που ήταν δίπλα στην μετέπειτα disco του Πάτροκλου. Ορίσαμε κανόνες και ξεκινήσαμε.

Για κακή τους τύχη, οι αντίπαλοι μας, είχαν την σέντρα. Με το που αυτή πραγματοποιήθηκε ένας από τους συμπαίχτες μου - ο περισσότερο δυναμικός - στην προσπάθεια του να κλέψει την μπάλα έριξε μια κλωτσιά με το πέδιλο στο γόνατο του αντιπάλου που λογικά πρέπει να ακούστηκε πέρα από τα καφενεία. Οι δε φωνές του τραυματία ίσως και μέχρι τη...θάλασσα. Ο συμπαίχτης μου επέμενε ότι δεν ήταν φάουλ αλλά...κοντρόλ.

Το ατυχές γεγονός βέβαια δεν επέφερε την διακοπή του αγώνα ο οποίος συνεχίστηκε κανονικά. Τώρα θες γιατί αυτοί πήραν το μήνυμα από την αρχή, θες γιατί στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα κουτούλαγαν πάνω στις ελιές, σε αντίθεση με εμάς που είχαμε παίξει πολλές φορές εκεί, όταν ήρθαν να τους φωνάξουν για να φύγουν, έχαναν με 4-0!

Απ' ότι μπορώ να θυμηθώ πάντως, τεχνικά ήταν πολύ καλύτεροι μας. Δυστυχώς για αυτούς όμως το παιχνίδι δεν παίχτηκε στην τεχνική.

Έτσι είχαμε κάθε λόγο να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια τις επόμενες ημέρες για την μεγάλη μας νίκη έναντι των...ξένων και να φροντίσουμε να διαδώσουμε το γεγονός.

Αυτοί πάλι από την δική τους πλευρά, όταν γύρισαν στον τόπο τους, δεν νομίζω να είπαν πουθενά ότι στον Κάμπο έπαιξαν ποδόσφαιρο με κάτι παιδάκια και έχασαν με 4-0!

Θεολόγος